Zašto pišem o Vorholu? Zato što je ova jesen u Barseloni osim pričom o nezavisnosti obilježena i njegovim  izložbama. Artistična Barsa u duhu pop arta, ili samo Worhola, jer taj pravac u umjetnosti ako nije Warhol nije ni  toliko mnogo više od njega.

Prvi put me fascinirao u Tate-u…jednom davno, ima tome više od osam godina kad sam lutala tim muzejom u svojoj posjeti Londonu i  iznova mu se vraćala… Sjećam se da mi je sestra tada rekla, ako jos jednom ponoviš Tate  zaboravljam da si mi došla u posjetu…;) Kasnije  me, u jednom periodu,  zanesenost Vorholom prošla, valjda je Pepe Jeans pretjerao u pravljenju gardarobe sa  njegovim likom i djelom, a i ja u konzumiranju istih, sve  do ove izložbe… Onda mi je palo na pamet da je Warhol zapravo i htio da ga konzumiramo, da ga potrošimo u konzumiranju, a da ( se) on iznova proizvodi praveći parodiju od te čovjekove nasušne potrebe  da troši i potroši  milioniti primerak istog, bivajući  u isto vrijeme  i sam  izvrstan  konzument…

                            Bilo jednom u Londonu… Muzej Madam Tussauds                        

Priča o dječaku iz radnčkog Pitsburga, iz porodice slovačkih  emigranta i  njegovom dolasku u Njujork, po komad slave… uobičajno…kao i  mnogi koji su tamo otišli po isto… Postao je  jedan od od najuticajnijih umjetnika druge polovine 20. vijeka stvorivši neke od najpoznatijih slika ikad napravljenih. Kroz njegove  idealističke vizije i lične  emocije izražavajuči ih kroz apstrakciju, Warhol je zagrlio popularnu kulturu i komercijalizam stvarajući radove neodoljivo privlačne za javnost. Međutim, njegova najvažnija ambicija bila je  da od sebe  napravi zvjezdu. 😉 Bio je jedan od utemeljivača Pop art pokreta, šireći ideje Marsela Dišana  u   izazivanju  same definicije umjetnosti. Njegovi umjetnički rizici i konstantno eksperimentisanje  sa subjektima i medijima učinili su ga pionirom jednog sasvim novog  pokreta.

Od beskonačnih kopija Merlin Monro napravio je institucijalno remek djelo jednako kao i od konzerve za supu. Kad su ga pitali zasto pravi kopije, što ne radi originale, odgovorio je jednostavno, zato sto je to lakše. On je fotografije  portreta, kolorišući  ih,  transformisao u  nesto sasvim novo prikazujući nam  čitav spektar  osjećanja koje je izražavao  kroz potpunu jednostavnost kontura lica. U slučaju  Merlin uočavamo sjaj svjetlećeg,  zlatnog, pa sve do do smrti koja se manifestuje u crnobijelim kopijama. On je tim  njenim printovima  uspio da napravi potpuno i prelaz…iz jednog života u drugi…

Bio je fasciniran masovnom produkcijom i trošenjem praveći od istog umjetnost kojoj  je u biti promijenio i pomjerio  tok zauvijek…

Umjetnost je trebalo, kao i uvijek, iznova,  da se nekako  poigra sa  dekadencijom društva, a sa Vorholom  je na red došla masovna potrošenja, konzumiranje na svim nivoima uz raskalašno uživanje  i  neraskidivu svezu sa rokenrolom, gej kulturom ali i kulturom uopšte…

Moć njegovih slika je uglavnom u ponavljanju.

Mrzio je pitanja o značenju i tumačenju njegovih slika: There are about nothing!

Već 50-ih godina prošlog vijeka se preobražava u ozbiljnog umjetnika. Njegovo iskustvo i stručnost u komercijalnoj umjetnosti  proizašlo iz prvobitnog bavljenja dizajnom  u kombinaciji s njegovim uranjanjem u američku popularnu kulturu, uticalo je na njegove najznačajnije radove. Šezdesetih godina otkriva limenku sa supom Kembel (Campbell soup), ili je se samo prisjeća jer je obilježila njegovo djetinjstvo i odrastanje. Taj interesantni  objekat biva,   kako se sam izrazio, zadivljujući u svojoj banalnosti i postaće  vrlo brzo, pored limenke koka kole  jedna od osnovnih inspiracija njegovoj umjetnosti.

 Kroz   idealističke vizije i lične  emocije, izražavajuči ih kroz apstrakciju kod njega se   vide i  uticaji apstraktnog ekspresionizma ali on je više od svega zagrlio popularnu kulturu kako bi stvorio rad koji je privukao javnost.  Nekonvencionalan osjećaj stila i druženje sa slavnima  pomogli su mu da dostigne status mega-zvijezde kojem je težio.

U godinama kad je došao u Njujork, tamo su  umjetničkom scenom vladali su apstraktni slikari  Mark Rotko i Dzejson Polak. Ništa to nije bilo Vorholu po ukusu…Htio je da zapanji, pomjeri sa nečim sasvim novim. Odlučio se za   konzervu kečapa koje su bile dio svakodnevnih obroka  večini  tipičnih  američkih  radničkih  porodica, pa je  i jedna od prvih asociasija na Vorhola Campbell soup.  Naravno pomislimo i na Merlin  Monro. Neko pomisli i na koka kolu  jer je i od nje  napravio umjetnost, shvativši da ono što je bilo  zajedničko predsjedniku amerike, Liz Tejlor i svakom prosječnom konzumentu  američkog potrošackog drustva bilo je obožavanje i konzumiranje  koka kole… svojim dizajnerskim okom, skicirao je, ponovio i od toga je nastalo još jedno umjetničko djelo.

Slavne ličnosti  su bile njegova fascinacija…injihov sjaj, lažni ili istiniti, sjaj Merlin Monro i sjaj dolara… nije li da su sijali isto… i  Vorhol nam je to dočaravao.

 Njegov umjetnički centar u Njujorku  gdje su se okupljali prijatelji, muzičari, pisci, glumci i svi koji su imali vezu sa Vorholovom inspiracijom zvao se Fabrika. Muze su mu  pored Merlin, bili  i Džeki Kenedi, Elvis, Mik Džeger, Muhamed Ali, Bob Dilan,  čarobna  i tragična Edie  Sedgwick po kojoj je snimljen film Factory girl i mnogi drugi. U tom studiju trudio se da potpuno poništi razliku izmedju visoke i niske umjetnost izrađujući gafike, cipele, filmove i istovremeno prikazujući da od svega i svakoga se može da se napravi umjetnost  jednako kao  što svako može imati svojih petnaest minuta slave.

Onaj ko hoće da zna sve o meni samo treba da posmatra površinu mojih slika, mojih filmova i mene- to sam ja. Iza te površine nema ničeg drugog.